A'I' SIXTYR

Aπόψε σκόπευα μόνο να ταξιδέψω στα bloggs των φίλων μου χωρίς να βάλω νέα ανάρτηση.Ακουσα όμως τα νέα στην τηλεόραση και εξοργίστηκα πολύ.
Για άλλη μια φορά,κάποιοι γιατροί,κάπου στον Καναδά,που αφιέρωσαν τη ζωή τους πάνω στις έρευνες για νέα φάρμακα,ανακάλυψαν το "πολυχάπι".Ένα συνδιασμό 5 φαρμάκων μαζί που μπορεί να προστατέψει τον άνθρωπο από εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια λόγω υψηλής χοληστερόλης,πίεσης και δεν θυμάμαι τι άλλο.ΑΚΟΥΣΩΝ ΑΚΟΥΣΩΝ!Οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρίες "μποϊκοτάρουν"το προϊόν γιατί,λέει, μπορεί κάποιος να έχει αλλεργία.....Να μην το πάρει αυτός που έχει αλλεργεία αλλά γιατί να το στερηθούν όλοι οι υπόλοιποι που δεν έχουν?Τα πράγματα είναι "απλά",όπως ακριβώς έγινε και με τον Ελληνοκαναδό γιατρό που ανακάλυψε το φάρμακο κατά του καρκίνου και δεν το ζήτησε καμιά φαρμ.εταιρία γιατί δεν είχε ακριβά συστατικά κι έτσι δεν υπήρχε οικονομικό ώφελος!Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και τώρα.Αντί για 5 κουτια φάρμακα ο καθένας θα μπορούσε μόνο μ'ένα να βρει τη γιατρειά του.Ομως ΟΟΟΧΙ,αν δεν "κονομίσουν" οι μεγαλοεταιρίες,φάρμακο δεν δίνεται στην αγορά για τον κοσμάκι!
Που κατάντησε η κοινωνία μας!Ανθρωπος να 'ΤΡΏΕΙ' άνθρωπο.
Κάτι τέτοια με τρελαίνουν και λέω:Γιατί να μην μπορούμε, ΟΛΟΥΣ αυτούς που μας μεταχειρίζοντε και μας βλέπουν μόνο ώς κέρδος,να τους εξαφανίσουμε από προσώπου γης?θα ξεβρώμιζε ο τόπος!
Αϊ σιχτυρ!

Ax ζωή!

Κυριακή πρωί κι εγώ παρέα όπως πάντα με το καφεδάκι μου και το τσιγάρο να καίγεται ανάμεσα στα δάχτυλα.Απόλυτη ησυχία και το μυαλό μπορεί να τρέξει παντού αναπόσπαστο.Σήμερα νιώθω την Άνοιξη,έξω ακούω χαρούμενες φωνές μικρών παιδιών που μαζί με τα πουλιά μοιάζει να συμμετέχουν στη χορωδία της φύσης.
Για μένα τί αλλάζει?Τίποτα,αλλά αισθάνομαι λίγο αισιόδοξη,ίσως η σημερινή μέρα σηματοδοτεί κάτι καινούριο,κάτι καλό νά’ρχετε.Αχ αυτή η ζωή με τα τερτύπια της!Τί άλλο μου έχει φυλαγμένο άραγε?Είναι ο ποιό ευφάνταστος σεναριογράφος,μια ‘’αρχή’’που όλοι μας υπακούμε χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς.Όμως κουράστηκα,νιώθω πως με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου και φοβάμαι.Γιατί δεν έχω αυτή την πολυτέλεια να κάνω πίσω.Είμαι ένας μάχημος στρατιώτης που παέι στην μάχη αλλά φοβάται.Κι όμως πρέπει να συνεχίσω,πρέπει να ανεβαίνω την ανηφόρα μου στοϊκά.Ας γυρίσει και για μένα μια άλλη σελίδα!Χρόνια τώρα περιμένω,λαχταρώ.
Έχει ομορφιές ετούτη η ζήση,για τα μάτια,τ΄αυτιά,την ψυχή!

Κρυφτούλι με τις αξίες (Γιατί ο έρωτας είναι τυφλός)

Αφιερωμένο σ'όλους εκείνους που ακόμα κρύβουν ένα παιδί μέσα τους...




Mια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου.
Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία, της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.
Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε :
"Τι είναι κρυφτό;"
Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια -την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα- να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν:
Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και η Δειλία δεν ήθελε να ρισκάρει.
Ένα, δυο, τρία άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στη σκιά του Θριάμβου ο οποίος με τη δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα, ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο γι` αυτόν.
Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.
Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί...
1000... μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά.
Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.
Ένιωσε το ρυθμό του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει κα τον Θρίαμβο.
Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.
Σιγά - σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.
Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα...
Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογκητό πόνου. Ηταν ο Ερωτας που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα, του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει, έκλαιγε, ζήταγε συγγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Ερωτα.
Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει

Endless love

Good Bye - Comments and Graphics!



Yπάρχουν άνθρωποι που αγαπάμε πολύ,που ερωτευτήκαμε και είναι δύσκολο ν'αφήσουμε πίσω,άνθρωποι που έχουν σημαδέψει τη ζωή μας.'Ανθρωποι που ζήσαμε και μοιραστήκαμε μοναδικές στιγμές μαζί.Είναι αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι που ήταν εκεί όταν τους χρειαζόσουνα,που ίσως να σε πλήγωσαν αλλά και σε αγάπησαν πολύ.Σου είναι αφάνταστα επώδυνο να πάρεις εκείνη την απόφαση και να φύφεις,να προχωρήσεις τη ζωή σου κι όμως είναι φορές που δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά.Έχεις πονέσει πολύ κι έχεις κι εσύ πονέσει άθελά σου,ακούσια κάποιον άλλον.Πάντα θα αναρωτιέσαι γι'αυτούς τους ανθρώπους ''τι κι αν...''αλλά τη δεδομένη στιγμή ξέρεις ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να απομακρυνθείς,χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έχεις πάψει να νοιάζεσαι,έχεις πάψει να αγαπάς,να ενδιαφέρεσαι και να θέλεις να βοηθήσεις,να αγκαλιάσεις τον άλλο,να τον κάνεις να νιώσει χαρούμενος,ευτυχισμένος,μα δεν μπορείς γιατί απλά θα κάνεις τα πράγματα χειρότερα από ότι ήδη είναι.Αυτοί οι άνθρωποι θα κατοικούν για πάντα μέσα σου,μέσα στην καρδιά και στο μυαλό σου κι όλα όσα έχετε ζήσει μαζίθα είναι πάντα καλά φυλαγμένα ως ο πολυτιμότερος θυσαυρός στο μπαούλο των αναμνήσεών σου!
Είναι φορές που εύχεσαι να ήταν διαφορετικά τα πράγματα,οι συνθήκες.Είναι φορές που σκέφτεσαι''ίσως θα έπρεπε να έκανα άλλη μια προσπάθεια,να δώσω άλλη μια ευκαιρία...''μα αντιθέτως προτιμάς να πεις ''δεν ήτανε γραφό''
Δεν πιστεύω στη μοίρα,πιστεύω ότι εμείς καθορίζουμε τη ζωή μας,αλλά παντα υπάρχουν οι αστάθμητοι παράγοντες που δεν μπορούμε εμείς να ελέγξουμε και ίσως αυτό να είναι για το καλύτερο.Μακάρι να είναι για το καλύτερο.
Τώρα το μόνο που απομένει είναι να είσαι περίφανος που έχεις γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους,που έχεις ζήσει τέτοιες στιγμές,που έχεις γελάσει,που έχεις κλάψει,που ένοιωσες τόσο έντονα συναισθήματα,που βίωσες κάτι τόσο υπέροχο...

που να βρω ένα φιλαράκι...

ΓΥΝΑΙΚΑ-ΓΑΤΟΥΛΑ

ΓΥΝΑΙΚΑ-ΓΑΤΟΥΛΑ

Ανήκω στο είδος εκείνο της γυναίκας που είναι δυναμική,ικανή και δραστήρια.Που είναι έτοιμη να τα ''βάλει'' με οτιδήποτε και ότι αναλάβει να το βγάλει εις πέρας.Αυτή είναι η τρομερή ύπαρξη που δεν φοβάται,δεν διαπραγματεύεται την περιφάνεια της και δεν χαλαλίζει την αξιοπρέπειά της σε κανένα και για κανένα λόγο.

Όλα αυτά όμως όσο κρατά η μέρα γιατί μετά...όταν πέσει το σκοτάδι,όταν η δουλειά τελειώσει,όταν όλα όσα είχα να κάνω τα διεκπεραίωσα επιτυχώς και γυρίσω σπίτι,εκεί που μπορώ να βγάλω τη μάσκα μου γιατί δεν νιώθω ευάλωτη,εκεί όλα αλλάζουν.Βλέπω τον εαυτό μου όπως πραγματικά είναι.Μια γυναίκα που θέλει να ακουμπίσει πάνω σε μια σίγουρη αγκαλιά,να κουλουριαστεί μέσα σ'αυτή και να νιώσει ότι δεν μπορεί κανένας και τίποτα να την πειράξει,να την πληγώσει.Ν'ακούσει μια φωνή να της λέει...είμαι εδώ για σένα,μη φοβάσαι...Και με το απαλό του χάδι να διώξει από πάνω μου όλο το βάρος των ευθυνών της καθημερινότητας...Ας είναι μόνο για να περάσει η νύχτα,εγώ θα γεμίσω δύναμη και αύριο θα είμαι πάλι έτοιμη να ριχτώ στη ''μάχη'',θα είμαι η σκύλα(γιατί αυτή είναι η μάσκα''μου)θα τα καταφέρω και πάλι,ως τη νύχτα........

Βλέποντας τριγύρω μου κάποιες άλλες γυναίκες που δεν έκαναν στη ζωή τους τίποτα,δασκαλεμένες να μην αναλαμβάνουνε πρωτοβουλίες κι ευθύνες και χρησιμοποιώντας

έντεχνα το στυλ της χαδιάρας γατούλας,διαπιστώνω ότι ο δρόμος της ζωής γι'αυτές είναι ολόισιος ενώ για μένα που δε χαρίζομαι είναι πολύ ανηφορικός!

Πιο εύκολα είναι όλα όταν τα βλέπεις από την ''οριζόντια''θέση με τα πόδια να μουτζώνουν το Θεό,σιγά τη θυσία θα έλεγε κανείς.Δώσε στους άντρες αυτό που θέλουνε και πέρνεις κι εσύ αυτό που θέλεις χωρίς ούτε καν να κουραστεί το κορμάκι σου!

Ενώ αν θέλεις να είσαι ''μάγκας'',να μη χρωστάς σε κανέναν χάρες και να νιώθεις καλά,τότε έχει πολύ ''κουπί''.Αλλά αξίζει τον κόπο να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να λες:μπράβο ρε,έστω κι αν αυτά που κατάφερες δεν είναι και πολλά,είναι όμως σημαντικά γιατί δε θυσίασες την αξιοπρέπειά σου.Δεν κατάπιες τη γλώσσα σου όταν διαφώνησες με τους προ'ι'σταμένους σου,πλήρωσες το τίμημα για όλα σου τα λάθη. Δεν είσαι άχριστη γατούλα διακοσμητικό στοιχείο κάποιου καναπέ,είσαι ΤΙΓΡΗΣ !

Σκόρπιες σκέψεις

Αρχικά αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισα να κάνω αυτό το glog.Να γράφω τις σκέψεις μου,κάτι σαν ημερολόγιο ας πούμε.


Εκείνο που με κάνει να θέλω να αναλύσω είναι Η ΑΓΑΠΗ.Υπάρχει, αλλά πόσο κρατάει?Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται από κοινού προσπάθεια για να κρατήσει όσο το δυνατόν περισσότερο.Πρέπει να φτάσουμε στα όριά μας,να τα μάθουμε και να μην τα ξεπερνάμε.Ένα λάθος που κάνουμε όλοι μας ,όταν ο έρωτας μας έχει κατακλύσει την καρδιά ,είναι να θέλουμε να είμαστε συνέχεια μαζί με τον άνθρωπό μας,συνέχεια...Αυτό στην αρχή είναι ωραίο,δηλώνει ενδιαφέρον,έρωτα αλλά και αποκλειστικότητα που τη δίνουμε απλόχερα.Δεν αργεί όμως η ώρα που διαπιστώνουμε ότι θέλουμε και τον προσωπικό μας χώρο και χρόνο.Ολοι οι άνθρωποι το έχουν ανάγκη,κάποιοι ίσως να αργήσουν να το καταλάβουν.Ομως είναι μια αλήθεια που πρέπει να αντιμετωπίζεται και ένα δικαίωμα που πρέπει να προσφέρεται μέσα στη σχέση.Αλλιώς νιώθεις να πνίγεσαι.

Η ανασφάλεια είναι μεγάλο κακό μέσα στη σχέση.Και γι'αυτή πρέπει να προσπαθήσεις πολύ να την καταπολεμήσεις.Εκτός κι αν έντεχνα σου την καλλιεργεί το άλλο σου μισό.Αν όμως πιστεύεις στον εαυτό σου,σίγουρα μπορείς και να την αντιμετωπίσεις.

Το να μπορείς να λες αλήθειες και να ακούς αλήθειες θέλει πολύ δύναμη,πίστεψέ με.Ομως αυτός είναι ο μόνος δρόμος προς την ευτυχία.Γιατί είναι όλα καθαρά σαν γυαλί,δεν υπάρχει τίποτα σκοτεινό και ξέρεις τι έχεις μπροστά σου.

Προσωπικά πιστεύω πως πραγματικά τυχερός άνθρωπος είναι αυτός που γνωρίζει την αγάπη δύο φορές στη ζωή του και τη ζει σε όλο της το μεγαλείο.Με γέλιο,δάκρυ,αγωνία,ανασφάλεια,πάθος,ευτυχία.

Όμως επειδή όλα κάποτε τελειώνουν, και ιδίως τα ωραία, έτσι κι αυτή η αγάπη θα μαραθεί,θα ξεφτίσει.Σιγά σιγά το βασιλόπουλο θα αρχίσει να μοιάζει πιο πολύ με βάτραχο μέρα με τη μέρα παρά με το πριγκηπόπουλο που είχαμε ονειρευτεί.Οταν αυτό συμβεί εμείς θα φλερτάρουμε με τα δεύτερα -άντα μάλλον.Δίνουμε λοιπόν κάποιο χρόνο στον εαυτό μας και μετά (εδώ είναι η τύχη που έλεγα πιο πάνω)γνωρίζουμε κάποιον άλλον άνθρωπο γλυκό,ζεστό,ευγενικό,που να ξέρει να αγαπά και να δίνεται.

Και τότε ζούμε την δεύτερη αγάπη,που συνήθως είναι πιο βαθιά,πιο μεστή και με λιγότερα λάθη(βλέπε εμπειρίες).Την ίδια σταθερή πτωτική πορεία θα έχει κι αυτή η σχέση αλλά μέχρι να έρθει στο τέλος της εμεις θα έχουμε φτάσει αισίως τα τρίτα-ήντα και τότε θα φλερτάρουμε με κάποιον άλλο......πιο άχαρο!

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΗΤΡΟΠΑΝΟ

Ο Δημήτρης Μητροπάνος είναι ένας από τους τραγουδιστές,που με το ήθος του και τη σοβαρότητά του θα έπρεπε να είναι παράδειγμα προς μίμιση για τους νεότερους του είδους. Η βαθειά, βελούδινη φωνή του είναι συγκλονιστική και μοναδικά ανεπανάληπτη.Οι στίχοι των τραγουδιών που κάθε φορά επιλέγει για τον εκάστοτε δίσκο του είναι ''ποίηση'',που σε συνδυασμό με την υπέροχη ερμηνεία του Δημήτρη,γίνονται θε'ι'κή μελωδία που εμένα προσωπικά με συνεπαίρνει.
Ας τον απολαύσουμε λοιπόν..............

Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΕΝΙΑ

"Δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια
και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.
Ανεβαίναμε στα ποδήλατα
χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες
χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν
έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε
όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα
φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν
κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» .
Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με
πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και
όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια
νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας
έξω, τρέχοντας και παίζοντας.

Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο!Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας.Πώς τα καταφέραμε;
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε
να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί..."