Ax ζωή!

Κυριακή πρωί κι εγώ παρέα όπως πάντα με το καφεδάκι μου και το τσιγάρο να καίγεται ανάμεσα στα δάχτυλα.Απόλυτη ησυχία και το μυαλό μπορεί να τρέξει παντού αναπόσπαστο.Σήμερα νιώθω την Άνοιξη,έξω ακούω χαρούμενες φωνές μικρών παιδιών που μαζί με τα πουλιά μοιάζει να συμμετέχουν στη χορωδία της φύσης.
Για μένα τί αλλάζει?Τίποτα,αλλά αισθάνομαι λίγο αισιόδοξη,ίσως η σημερινή μέρα σηματοδοτεί κάτι καινούριο,κάτι καλό νά’ρχετε.Αχ αυτή η ζωή με τα τερτύπια της!Τί άλλο μου έχει φυλαγμένο άραγε?Είναι ο ποιό ευφάνταστος σεναριογράφος,μια ‘’αρχή’’που όλοι μας υπακούμε χωρίς να μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς.Όμως κουράστηκα,νιώθω πως με εγκαταλείπουν οι δυνάμεις μου και φοβάμαι.Γιατί δεν έχω αυτή την πολυτέλεια να κάνω πίσω.Είμαι ένας μάχημος στρατιώτης που παέι στην μάχη αλλά φοβάται.Κι όμως πρέπει να συνεχίσω,πρέπει να ανεβαίνω την ανηφόρα μου στοϊκά.Ας γυρίσει και για μένα μια άλλη σελίδα!Χρόνια τώρα περιμένω,λαχταρώ.
Έχει ομορφιές ετούτη η ζήση,για τα μάτια,τ΄αυτιά,την ψυχή!